گیتار

جان ام دانیل

هیچ وقت مرا مثل گیتارش در بغل نمی گیرد.

سال هاست که من را آن طوری لمس نکرده.


برای آنکه در آغوش او جا بگیرم ،توی گیتارش می روم.

تمام روز شکلش و صدایش را عوض می کند ، اما میل در آغوش رفتن را نه.


سرا نجام لال، ناپیدا و بی حرکت در آن جا گرفت و انتظار کشید.


“عزیزم ، من برگشتم ! یک گیتار نو خریده ام !عزیزم…؟”